Student of the Goete University of Frankfurt, Faculty of Germanistics and Philosophy

It was in 2011 when I first attended Peace Cathedral Sunday Service. I was very nervous as I did not know anybody there. My plan was very simple _ to sit quietly in the back of the church and to go home as soon as the service was over. But as soon as I entered the Church I knew that it was impossible to stay unrecognized in the community of believers. I was asked to move from the back to the front of the church. People I have never knew would come to me and encourage me with God’s words. They would share their stories, their experiences. They all seemed to be very happy. On that very day Bishop Ilia was preaching about the Prodigal Son. And I had a feeling that the preacher was addressing me. I was reflecting over this passiges for the next days. The sermons I have heard in Peace Cathedral have been encouragement for me in difficult times of my life.

After the service, I was invited in the youth meeting by the young people of the church. That’s where I met Bishop Rusudan. On that day we spoke a lot about God, about the future of our country. I returned home very happy with the feeling that I had so many new friends who share the same values.

Since then I had excitement every Saturday as I was anticipating the Sunday Service on the next day. I was waiting for the Sunday Service where I could unload the burdens and stresses of the whole week.

My preyer for the Peace Cathedral is to reach out for more peoples’ hearts who need help. And I want to share something I have learnt from them – Never give up, never stop fighting for the righteousness and never be afraid. God will be with us as always have been.

ალექსანდრე ვაშაკიძე

გერმანისტიკისა და ფილოსოფიის სტუდენტი ფრანკფურტის გოეთეს სახელობის უნივერსიტეტში.

მშვიდობის კათედრალში საკვირაო მსახურებას პირველად 2011 წელს დავესწარი. კათედრალში შესვლამდე ძალიან ვნერვიულობდი რაკი იქ არავის ვიცნობდი. ჩემი გეგმა მარტივი იყო, ეკლესიაში ჩუმად უნდა შევსულიყავი, შეუმჩნევლად ბოლო რიგში უნდა დავმჯდარიყავი და მსახურების დასრულებისთანავე სახლში დავბრუნებულიყავი. ეკლესიაში შესვლისთანავე მივხვდი რომ შეუძლებელია მორწმუნეთა მზრუნველ მზერეს ვინმე შეუმჩნეველი დარჩეს. ბოლო რიგიდან წინა რიგში გადმომვსეს, ჩემთვის მანამდე სრულიად უცხო ადამიანები მოდიოდნენ და ღმერთის შესახებ საოცრად გამამხნევებელ ამბებს მიყვებოდნენ, თუ როგორ დაეხმარა მათ უფალი, მორწმუნე ადამიანს რომ არაფრის არ უნდა ეშინოდეს და ა.შ. ყველანი ძალიან ბედნიერები იყვნენ. იმ დღეს მეუფე ილიამ უძღები შვილის დაბრუნებაზე იქადაგა, ქადაგებისას ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს მოძღვარი პერსონალურად მე მომმართავდა. ქადაგების ტექსტზე მომდევნო დღეების გაანმავლობაში ვრეფლექტირებდი. ზოგადად მშვიდობის კათედრალში მოსმენილი ქადაგებები ცხოვრების რთულ მომენტებში ხშირად მამხნევებდა. მსახურების დასრულების შემდეგ ეკლესიის ახალგაზრდულმა ჯგუფმა შეხევდრაზე დამპატიჟა, იქ გავიცანი მეუფე რუსუდანი. იმ დღეს ძალიან ბევრი ვისაუბრეთ, ღმერთზე, საქართველოზე, მომავალზე… სახლში საღამოს ბედნიერი დავბრუნდი, რადგან მივხვდი რომ ძალიან ბევრი ახალი მეგობარი და თანამოაზრე შევიძინე. მას შემდეგ შაბათობით განსაკუთრებით აღალვებული ვიყავი, მოლოდინის სიხარული მქონდა, მოლოდინის კვირა დღისა, როდესაც კიდევ ერთხელ წავიდოდი ეკლესიაში და მთელი კვირის განმავლობაში დაგროვილი სტრესისგან გავთავისუფლდებოდი.

მშვიდობის კათედრალს ვუსურვებ ეპოვნოს იმ ადამიანების გულებისკენ მიმავალი გზა, ვისაც ღვთის დახმარება ყველაზე მეტად ჭირდება. ჩემს შემთხვევაში მშვიდობის კათედრალმა ეს მოახერხა, მჯერა რომ სხვების გულებისკენ მიმავალ გზასაც ადვილად იპოვის.

ეკლესიის წევრებს მინდა კიდევ ერთხელ შევახსენო, რაც მათგან ვისწავლე. არასდროს შეწყვიტონ სიმართლისთვის ბრძოლა, ნურაფრის შეეშინდებათ. სადაც აქამდე მოგვიყვანა უფალმა, ამის შემდეგაც არ დაგვტოვებს.

პატივისცემით

ალექსანდრე ვაშაკიძე