My name is Oktai Kazumov. I was born in 1984 in the family of the philologist in the village of Tsikhisdziri, in Mtskheta municipality. I graduated from the public school there and continued my studies at the Ivane Javakhishvili State University as a student of the Georgian Language and Literature. In 2007 I started my Master’s degree to study Old Georgian Language. Since 2010 I am working on my PHD.
At the same time I am working for the Shota Rustaveli Institute of Literature in the department of the Rustaveli Studies. I have been translating Georgian Literature in Azerbaijanian Language and vice versa since 2002. I am an author of the Collection of the Literary Writings ‘129 Pages About Literature’.
It’s not been long time since I know the Peace Cathedral, but I have a feeling that I know these people for centuries.
How come? This is thanks to the love and hope and harmony that is in the Peace Cathedral that makes every soul who is in need to feel comfortable and feel among friends ready to do good.
The first thing that surprised me when I came to know the Peace Cathedral, was feeling that the absolute stranger would feel among the believers with their spiritual purity. Their openness makes all the challenges of the first acquaintance easy. And you feel that you are not alone. You feel that you are among people who worship God slightly differently, but are hopeful just like you. These people are ready to help you and support you not only with words. Here you can feel the harmony and richness of diversity, that this is the only guarantee for the Peace and Love. This is the main treasure of religions. That is the gift of God but which is often forgotten by people. This is what the Peace Cathedral reminds me and makes it so tangible.
I wish the Peace Cathedral success and progress of their work and ministry. Wish them spiritual growth. For me they are role models of faithfulness to God and of the Love among people.
My little experience as of a young man is all about the education. Education as well as spiritual development (and these two are so similar and so equally important) never ends. Only the education that is about spiritual growth can bring joy and be strong. And the best is when education and spirituality are connected with the cement of love. I wish the Peace Cathedral never to give up and continue with these values. All the rest is just a result.
ოქტაი ქაზუმოვი დავიბადე 1984 წელს ფილოლოგის ოჯახში თბილისში. დაბადებიდან ვცხოვრობ მცხეთის რაიონის სოფელ ციხისძირში, სადაც 2001 წელს დავასრულე საშუალო სკოლა და იმავე წელს ჩავირიცხე თბილისის ივანე ჯავახიშვილის სახელობის თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ფილოლოგიის (ქართული ენისა და ლიტერტატურის) ფაკულტეტზე. 2007 წელს ჩავაბარე ამავე ფაკულტეტის მაგისტრატურის საფეხურზე (ძველი ქართული ისტორიის მიმართულებით), ხოლო 2010 წლიდან ვირიცხები ამავე უნივერსიტეტისა და ჰუმანიტარული ფაკულტეტის დოქტორანტად. ამჟამად ვმუშაობ შოთა რუსთაველის სახელობის ქართული ლიტერატურის ინსტიტუტის რუსთველოლოგიის განყოფილებაში. 2002 წლიდან ვთარგმნი ქათულ მხატვრულ ლიტერატურას აზერბაიჯანულად და აზერბაიჯანულიდან ქართულად. ვარ ლიტერატურული წერილების კრებულის ავტორი სახელწოდებით „129 გვერდი ლიტერატურაზე“.
მშვიდობის კათედრალს არც ისე დიდი ხანია რაც ვიცნობ, მაგრამ მაქვს შეგრძნება თითქოს უკვე საუკუნეა გაცნობილი ვარ. როგორ? იმ რუდუნებაში, იმ სასოებაში, იმ სიყვარულში რაც მშვიდობის კათედრალში სუფევს, რითიცაა განმსჭვალული იგი, ყოველი მაშვრალი თუ გულანთებული სული დაუბრკოლებლად იპოვის თავისთვის საზრდოს თუ თანამოაზრეთ, მოწოდებულთ სიკეთისაკენ და სიკეთისათვის. ერთერთი გამაოცარი რასაც ყოველი გარედან მისული ადამიანი მყისვე გულისხმაჰყოფს გახლავთ ის სულიერი და ბავშვური სიჩჩოება რომელიც ასე ამშვენებს მშვიდობის კათედრალის თითოეულ წევრს, რაც წამის უსწრაფესად აქრობს პირველად შეხვედრის უხერხულობას, უცხოობის განცდას და აცნობიერებ რომ არ ხარ მარტო, აგერ შენ გვერდით ღვთის ცოტა სხვაგვარად მსასოებელი ადამიანი შენსავით განმსჭვალულა, მზად არის ხელი შემოგაშველოს, გცნოს და არა მხოლოდ სიტყვით გცეს ნუგეში, არამედ თქვას, რომ სწორედ განსხვავებულობის არსშია ჩაქსოვილი მთელი სულიერი სიმდიდრე და ამაღლებულობა, რომ მხოლოდ გასხვავებულთა ჰარმონიაა საწინდარი კაცთაშორის სიყვარულისა და მშვიდობისა. ეს არის ის ძირითადი და უპირველესი რომელიც ყოველ რელიგიაშია დაუნჯებული, რაც ღმერთმა პეტრიწის ენით რომ ვთქვათ „გვიჩვენშორისა“ და რაც ასე გვავიწყდება მორწმუნეებსა და არამორწმუნეებს. მშვიდობის კათედრალი ყოველი ამის ხელშესახებად შემახსენებელია ჩემთვის.
მშვიდობის კათედრალს მომავალში დიდ წარმატებებს ვუსურვებ. დე განევითარებინოთ თავიანთი საქმიანობა და მოღვაწეობა, ასევე ცდა თავიანთი პირადი სულიერი წინსვლისა. ჩვენთვის მშვიდობის კათედრალის სასოება მისაბაძია და მარად დარჩენილიყვნენ მისაბაძ მაგალითად, კაცთაშორის სიყვარულის დამამკვიდრებლად.
ჩემი მცირეხნოვანი (გამომდინარედ ჩემივე ახალგაზრდობიდან) გამოცდილება მხოლოდ განათლებასთან არის დაკავშირებული. მხოლოდ ის ვიცი უმცდარად, რომ როგორც განათლების, ასევე სულიერების კუთხით (ხშირად ორივე ერთიდაიგივე და თანაბარმნიშვნელოვანია) სვლა უსასრულოა. მხოლოდ სულიერებაშეზავებული განათლებაა „მომცემი აღმაფრენათა“, და განათლებით გაპოხიერებული სულიერებაა მყარი. რაოდენ სასიხარულოა, რომ ამ ორივეს, სიყვარულით შედუღაბებულს, ვხედავ მშვიდობის კათედრალის მესვეურებში. მაგრამ რა თქმა უნდა შეჩერება არ ეგების. ამ კუთხით მუშაობის გაკვლადებაა საჭირო და ვისურვებ რომ მშვიდობის კათედრალს არ გადაეხვიოს ამ უმთავრესი ღირებულებებისგან. დანარჩენი აქედან გამომდინარეობს და მათი უშუალო, ბუნებრივი შედეგია.